Μια μικρή ταινία για την Καλαμωτή και την αρχιτεκτονική της.
κλικ εδώ για να δείτε την ταινία
Λίγα λόγια για το πώς προέκυψε η μικρή ταινία που θα παρακολουθήσετε…
Λίγα λόγια για το πώς προέκυψε η μικρή ταινία που θα παρακολουθήσετε…
Γεννήθηκα και
μεγάλωσα στην Καλαμωτή, έναν μεσαιωνικό οικισμό της Χίου.
Σαν παιδιά δεν
είχαμε μάθει ότι ζούμε σε ένα μεσαιωνικό χωριό. Και αν το είχαμε ακούσει,
μάλλον δεν θα ήταν με τον τρόπο που θα επέτρεπε στο παιδικό μυαλό μας να το
αποτυπώσει. Για χρόνια παίζαμε μέσα στα «στενά», στην Κάτω Πλάτσα και μπροστά
στον Άγιο Γιάννη. Παίζαμε με τους φίλους μου «καντούνια», τρέχαμε κάτω από τα
«σκεπαστά». Πηγαίναμε όλη η παρέα κάθε πρωί στο σχολείο, περνώντας κάτω από
αυτά τα σκεπαστά και το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν: «να μη πέσει στο κεφάλι μας καμιά πέτρα από κανένα χάλασμα και μας
αφήκει στον τόπο», όπως μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι.
Νόμιζα πως τη
γειτονιά μου τη λέγανε «Γκρινιάρικα», και όχι «Κρηνιάρικα» όπως είναι το
πραγματικό της όνομα, γιατί όλες οι γειτόνισσες γκρίνιαζαν πολύ. Αργότερα,
αρχίσαμε να λέμε την «Πλάτσα» πλατεία, γιατί και οι Αθηναίοι έτσι έλεγαν τις
πλατείες τους, οπότε καιρός ήταν να σταματήσουμε να μιλάμε καλαμωτούσικα. Τον
κύριο «Βαρβακά» δεν είχαμε καταφέρει να τον δούμε ποτέ, αν και όλοι ξέραμε ότι
έμενε κάπου στην πλάτσα. Όσο για την Απάνω και Κάτω Πόρτα, πόρτα ακούγαμε και
πόρτα δεν βλέπαμε…
Νομίζω ήταν 1983 ή
1984 όταν με μια κάμερα κατέγραψα μπουλντόζες να γκρεμίζουν τη γειτονιά που
μεγάλωσα. Έριξαν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, που συνιστούσε το βόρειο περιμετρικό
τείχος, που τότε δεν γνώριζα ότι ήταν τείχος, και απέμεινε ένα μεγάλο σκεπαστό
να χάσκει πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Αργότερα μεγάλωσε και η πλατεία του Άγιου
Γιάννη, κατεδαφίζοντας κάνα δυο ακόμη σκεπαστά. Οι μεγάλοι ήταν πια ήσυχοι και
μας άφησαν να τριγυρίζουμε στους δρόμους χωρίς να μας τρομάζουν. Όμως η παρέα
είχε χάσει τα καλύτερα καντούνια της. Και πάλι, ουδέν κακόν αμιγές καλού: σήμερα
υπάρχει ένας μικρός υπαίθριος χώρος για καλοκαιρινές παραστάσεις.
Μεγαλώνοντας,
μεγάλωσε και η επιθυμία μου να προστατεύσω ό,τι μπορούσα από το χωριό μου.
Κάπως έτσι επέλεξα να σπουδάσω Αρχαιολογία. Στις έρευνές μου για τον οικισμό,
έτυχε πολλές φορές να ρωτήσω συγχωριανούς μου για διάφορα θέματα και να ακούω
ερωτήματα τύπου: «γιάντα, είχενε τείχος το χωριό;». Τότε συνειδητοποίησα ότι
επειδή κάτι έμαθα εγώ, δεν σημαίνει ότι ξέρουν και οι άλλοι. Σκοπός είναι να
μάθουμε όλοι, όλοι όσοι μεγαλώσαμε εδώ, όλοι όσοι αγαπήσαμε αυτόν τον τόπο και
γιατί όχι να τον γνωρίσουν και άλλοι.
Το 2010, ξεκίνησε η
συλλογή άρθρων για την έκδοση ενός τόμου προς τιμήν ενός πολύ αγαπημένου μου
ανθρώπου, του καθηγητή μου Γιώργου Βελένη. Χωρίς καμία δυσκολία επέλεξα τότε να
συμμετάσχω με ένα άρθρο αφιερωμένο στην αιτία που γνώρισα τον Γιώργο Βελένη και
που δεν ήταν άλλη από το χωριό μου, την Καλαμωτή. Τότε, κάθε καλοκαίρι γινόταν στην
Καλαμωτή ένα τοπικό Φεστιβάλ, με μεγάλη εμβέλεια, ο «Αξάνεμος». Χωρίς σκέψη και
με πολύ μεγάλη χαρά δέχτηκα την πρόταση του φίλου μου και
φωτογράφου-κινηματογραφιστή Γιάννη Οικονόμου, να δημιουργήσουμε μία μικρή
ταινία για την Καλαμωτή, βασισμένη στο άρθρο μου, με στόχο να παρουσιαστεί στον
«Αξάνεμο», όπως και έγινε.
Τώρα πλέον, μετά
από επτά χρόνια και με αφορμή την έκδοση επιτέλους αυτού του τιμητικού τόμου,
σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο η μικρή ερασιτεχνική μας ταινία, με τίτλο «Από την
Ερινά στον Βαρβακά», να μην μείνει στα συρτάρια μας και να συνοδεύσει το άρθρο
μου.
Έτσι, εκτός από τον
δάσκαλό μου, Γιώργο Βελένη, θα ήθελα να την αφιερώσω στους γείτονές μου στα
«Κρηνιάρικα», σ’ αυτούς που είναι ακόμη εδώ και σε αυτούς που «έφυγαν», ανάμεσά
τους και ο μπαμπάς μου. Και βέβαια θα ήθελα να την αφιερώσω στην παρέα του
Άγιου Γιάννη: τη Ντίνα και τη Μαρία, τους Μιχάληδες, τον Κωστή και τον Μίμη,
την Αντιγόνη και την Πόπη, τον Βαγγέλη, την Αργυρώ, τον Γιάννη… Θα ήθελα να
τους ευχαριστήσω για τις όμορφες παιδικές αναμνήσεις που έχω μαζί τους και εκεί
στις γειτονιές που ακόμη τρέχουν, θα ήθελα να μπορούσα να τους φωνάξω: παίξτε
άφοβα, μη φοβάστε τα χαλάσματα, κι ας φοβάμαι εγώ πια αυτό που βλέπω να έρχεται
και που δεν ξέρω αν μπορώ να σταματήσω…..
Άννα Μισαηλίδου
Αύγουστος 2017